O muzyce:
Zakupilem niedawno, remaster CD, i odsluchalem po przerwie. Kiedys plyta jeszcze na winylu wydawala mi sie bardzo nastrojowa i z klimatami. Dzis jest inaczej. Ale moze po kolei. Telegraph Road. Tekst podlizujacy sie Amerykanom i klasie robotniczej. Poczatkowa historyjka rodem z dzikiego zachodu przeradza sie w metne filozofowanie. Ale poczatek jest dobry, nastrojowy i budzacy nadzieje. Niestety po pierwszej wstawce wokalnej zaczyna sie granie, ktore jest na tyle zwyczajne, ze w pewnej chwili zlapalem sie na tym, ze wlasnie zaczal sie 2 utworek. Coz 14 minut to sporo czasu by utrzymac skutecznie sluchacza w napieciu. W kazdym razie obudzilem sie i mamy Private Investigation. Znowu powolne rozkrecanie sie w nastrojach ale potem jest i nieco dynamiki i koncowka dosc atrakcyjna. Jest tez pomysl i jego realizacja. Na orzezwienie mamy Industrial Disease. Cos miedzy pierwsza plyta a zywymi utworkami z Brothers in Arms. To jest dobre ale niestety lekko ograne. Love Over Gold. Ponownie klimatycznie ale dosc malo swingujaco. Knopfer ma problemy z akustyczna gitara i daleko mu do wirtuozerii znanej z nagran innych wykonawcow typu Steve Stevens, Steve Howe czy Trevor Rabin. Ale jest milo i ponownie w koncowce fajne brzmienia. It Never Rains. Ciekawy, nieco dylanowski utwor bez pretensji i ladnie konczy plyte. Mysle, ze Love Over Gold jest przedobrzone. Chlopcy pewnie mieli za duzo czasu w studiu do dyspozycji i wprawdzie doszukali sie nowych brzmien oraz poszukali nowych rejonow do eksploatacji ale mimo to plyta nie jest tak fantastyczna jakby mogla byc przy odrobinie dyscypliny. Niekotre utwory rozlaza sie i brakuje im skupienia sie na jednej linii lub jakims pomysle, ktory by byl oczywisty i latwy do wylapania. Lekkie zabalaganienie. Chyba, ze takie mialy byc priorytety. Ale wtedy to nie moj styl.

O dźwięku:
Fajowa dynamika i czasami mozna sie przestraszyc, szczegolnie, jezeli sie przysypia. Jak na Dire Straits niezle nagrane. Chwilami zbyt sucho na gitarkach ale moze tak chcieli.

O muzyce:
O muzyce napisano już wszystko. Dwa wspaniałe utwory i trzy średnie. Dwie najlepsze i najpiękniejsze kompozycje MK jakie kiedykolwiek wcześniej i później miał stworzyć, 21 minut opus magnum jego rozległej twórczości. Płyta jest początkiem nowego, przestrzennego i dokładnego brzmienia zespołu, które pozostanie już z DS do końca. Jako nowe medium w 1982 roku, płyta CD była często prezentowana właśnie na przykładzie LOG. Czy to najlepsza płyta DS? Obok rewelacyjnego debiutu oraz wspaniałego zakończenia wspólnego grania pod znakiem DS - Brothers in Arms (bo czy On Every Street to jeszcze płyta DS, czy już pierwsza solowa Marka?...) zdecydowanie tak. Rekomendacja

O dźwięku:
Płyta CD w 1982 była większą rewolucją, niż wszystkie nowe formaty razem wzięte w roku 2003. Muzyka od tej pory nigdy miała nie brzmieć tak samo...Dire Straits to grupa wyjątkowo dzielnie wspierająca nowy format, a firma Philips i jej muzyczny oddział - Universal - na parę następnych lat zawsze dobrze wydawała ich płyty i sponsorowała ich trasy koncertowe. Brzmienie na LOG to kwintesencja przestrzennego, dokładnego i pełnego grania Marka i jego drużyny. Od lat ulubiona płyta audiofilów, testujących nowe klocki; pamiętam że we wczesnych latach 90-tych zawsze obecna w sklepach ze sprzętem, obok choćby Dark Side...PF czy So Gabriela. Dzisiaj całość nie brzmi już tak dobrze: bas jest raczej cienki, przestrzeń nie powala, dynamika na poziomie realizacji z lat 80-tych, miks albumu również brzmi nieco archaicznie. Wersa remasterowana dodaje jeszcze więcej "digitalnej" sztuczności, także zdecydowanie polecam wersje starsze, a najlepiej - dobre wydanie analogowe. Tam usłyszycie, czy było i jest Private Invastigation w pełnej, analogowej i ciepłej atmosferze. Polecam

O muzyce:
Wg mnie najlepsza płyta Dire Straits i Marka Knopflera. Tylko pięć utworów, z których 3 wyrózniają się zdecydowanie: tytułowy "Love Over Gold", chwalony już wcześniej "Private Investigation" no i otwierajacy płytę, wg mnie najlepszy kawałek M.K. wszechczasów - wspaniały "Telegraph Road". Te trzy utwory wystarczą, aby dać max. ocenę za muzykę. Pozostałe 2 utwory byłyby ozdobą niejednej płyty, ale tutaj nie dorównują wyżej wspomnianej trójce.

O dźwięku:
płyta którą posiadam, to reedycja, remaster, made in UK. Dzwięk perfekcyjny - czysty, przestrzenny, dynamiczny, ekspresyjny, plastyczny. Mimo że nagrania zrealizowano ponad 20 lat temu (już !!!!!!!), mogą być przykładem i wzorcem do naśladowania dla większości obecnych -wypreparowanych, skompresowanych i nienaturalnych realizacji.

O muzyce:
Wspaniała płyta. Nawet jeśli ktoś nie przepada za Dire Straits będzie musiał przyznać, że nie jest to album \"jeden z wielu\". Pięć rozbudowanych utworów, pięć pereł z których największą i najbardziej znaną jest \"Private Investigations\". Dire Straits nie wydali zbyt dużej ilości płyt ale za to każda z nich jest naprawdę wartościowa. A \"Love Over Gold\" to ścisła czołówka.

O dźwięku:
Remaster. Szczegółowy, czysty, precyzyjny.

O muzyce:
Ten album to coś wspaniałego. Bynajmniej nie w całości, większość utworów jest typowa dla Dire Straits i jako żywo przypomina to, co było na wcześniejszych płytach. Tym, co czyni "Love over gold" wybitnym, jest utwór "Private Investigation". Jak się tego wysłucha, wiadomo, że dzieło swojego życia Knopfler nagrał już w 1982 roku.

O dźwięku:
Doskonale, doskonale, i jeszcze raz doskonale. Na tej płycie jest niemal wszystko, czego potrzeba idąc po nowe Nautilusy. Wspaniała realizacja. Nic dodać, nic ująć.